Op 21 maart 2023 werd door het Oegandese parlement een wetsvoorstel aangenomen waarin de bestaande wetgeving die homoseksualiteit en transgenderisme strafbaar stelt werd verscherpt (zelfs eventueel doodstraf). Dit leidde op 20 april in het Europese Parlement tot het indienen van een ontwerpresolutie waarin dit Oegandese wetsvoorstel werd veroordeeld en werd gepleit voor een universele decriminalisering van homoseksualiteit en transgenderisme (1).

xxxxxHierna zijn echter geen verdere stappen ondernomen, zoals bijvoorbeeld het indienen van een resolutie met een voorstel tot wetgeving dat zou kunnen zijn. “In plaats daarvan heeft het Parlement zich gericht op diplomatieke en politieke druk, samenwerking met internationale organisaties en het bevorderen van bewustwording over lhbtiq-rechten” (samenvatting via AI).

Op het eerste gezicht valt het toe te juichen dat de het Europese Parlement deze zware Oegandese wet veroordeelt. Problematisch echter is de wijze waarop dat wordt gedaan, want die zit vol verborgen implicaties. Het was beter geweest dat een veroordeling was uitgesproken langs normale politieke en minder ideologische kanalen. Nu de LHBTIQ-beweging dit doet betekent instemmen met deze veroordeling al gauw instemmen met het hele pakket opvattingen van de LHBTIQ-beweging.

xxxxxVerder wordt hier, zoals zo vaak, een incident in een bepaald land gebruikt voor mondiaal geldende wetgeving. Ook als deze veroordeling geen invloed heeft in Oeganda zal hij al gauw gebruikt worden voor aanscherping van knevelwetten in gematigde landen als Nederland. De EU moet gewoon iedere burger beschermen: als de EU een agenda voert die speciaal de LHBTIQ-mensen een beschermde status geeft, slaat die al gauw door naar een bevoorrechte status en wordt deze kleine minderheid in de gelegenheid gesteld de hele wereld zijn wil op te leggen.

(1) https://www.europarl.europa.eu/doceo/document/RC-9-2023-0219_NL.html