Het is opmerkelijk dat de huidige Duitse bevolkingspolitiek precies het tegenovergestelde is van die van het nationaalsocialisme: terwijl het nationaalsocialisme een zuiver, blank ras nastreefde en bij uitstek de zwarte Afrikanen als minderwaardig beschouwde, streeft Merkel met haar “Wir schaffen das” (2015) naar rasvermenging en heet bij uitstek de zwarte Afrikanen welkom.

Dit beleid, dat precies het omgekeerde is van wat Hitler wilde, kan geen toeval zijn en vraagt om een verklaring. Men zou aan Merkel kunnen vragen wat de motivatie is voor haar beleid, maar daarop geeft ze toch geen antwoord: ze gedraagt zich als een sfinx. Men kan zich ook afvragen of ze wel in staat is een antwoord te geven, het is alsof dit beleid haar overkomt, alsof het door een hogere macht wordt bestuurd. Een soort Karma! Daarbij moet opgemerkt worden dat een groot deel van het Duitse volk achter haar staat. Opvallend is ook dat  degenen die een ander beleid willen, bijvoorbeeld de partij AvD, zeer massaal en op een  abnormaal moralistische wijze worden bestreden: alsof zij de satan zelf zijn.

Hoe kan een volk zozeer streven naar de eigen ondergang? Bij de afwezigheid van rationele politieke motivatie is het gerechtvaardigd om een  mythische verklaring te zoeken. De vergelijking dringt zich op met de Azteken die in tijden van grote droogte probeerden de goden gunstig te stemmen door het brengen van mensenoffers. Ze offerden datgene wat hun het liefste was: hun kinderen, en dan speciaal de eerstgeborenen en de mooisten. Op dezelfde wijze offeren de Duitsers datgene wat hun in een vorig leven het liefste was: hun nationaliteit en hun identiteit. Op deze wijze hopen ze verzoend te worden, verlost van hun brandende schuldgevoel vanwege de holocaust.